Dzisiaj juz nie pamietam…Filip Łobodziński czy Robert Leszczyński…Jeden z nich nazwal ten utwór"ckliwą berbeluchą"na lamach Non Stopu…
A Mick tyle serca w to włożył…Jakby faktycznie kochał te dziwną Angele Bowie.Co na to David?O ile pamietam,nic specjalnego
Warto popatrzeć na Charliego.Wyaz twarzy bezcenny.Jakby chcial powiedziec Mickowi,“ty kutasie!”
Obok Keitha byl w zespole wtedy jeszcze Mick Taylor.I jeszcze troche pobył…Ok.2 lat.Tutaj druga gitara o twarzy cherubinka Wspanialy wychowanek Johna Mayalla ale to juz inny temat.
Mick ktory wali prosto z mostu:
-Angie,nie placz.Nie cierpie tego smutku w Twoich oczach…
No i jak to bylo?Kiedy pojawila sie Bianca?Bo juz sie gubie…
Nie wskoczysz w jego umysł.Tym bardziej ze kazdy jest inny…
Ale faktycznie,zapytywalem sam siebie o cuś podobnego gdy slyszalem setny raz,“Nie płacz Ewka”
Znam wiele opinii krańcowo róznych.Aktorka Ewa Sałacka mowiła kiedyś ze nie rozumie ludzi teatru bo nie wyobraża sobie grania co wieczór tego samego…
Z kolei Zapasiewicz czy Holoubek,dokladnie na odwrót i o tych wszystkich niuansach ktorych my nie widzimy bo musielibysmy ich śledzić…
Co do muzyków to im powazniejsza sprawa tym bardziej entuzjastyczne i poważne podejscie.Miażdżąca wiekszość jazzmanow traktuje to jak coś uświęconego,jak sedno życia…I takze kazdy rockman,o ile ma coś swiatu do powiedzenia,podchodzi do tego z nabożną wręcz czcią.Gorzej z takimi co mają pol zycia śpiewac,“I love,You,Love me Do”…No chyba bo ja bym dostał na łeb
Podobnie, jak z wykładem. Jeden tekst przygotowany dla kilku grup, a co nowe audytorium, to inaczej się to mówi,kładzie się naciski naciski na inne fragmenty. Z jedną grupą można zażartować, inna jest śmiertelnie poważna. Ot, praca na żywo
Wspanialy wychowanek Johna Mayalla ale to juz inny temat.
