Gdy o tym myslisz, walczysz, jestes pogodzony, jestes zdolowana?
1 polubienie
nie mysle…
1 polubienie
Jestem bezsilny. Już wiem jak wygląda z zewnątrz… Nic nie poradzę że śmierć mnie czeka. Nie znoszę być bezradny…
1 polubienie
Wychodzę z założenia, że nie ma sensu przejmować się czymś na co nie mam wpływu.
2 polubienia
Takie podejscie wydaje sie dobre, ale czy jesli Twoje dziecko bedzie prowadzilo ryzykowne zycie i nie bedziesz mial na to wplywu przestaniesz sie martiwc?
Nie mam dzieci więc trochę trudno jest mi przewidzieć co bym czuł w takiej sytuacji.
Jestem pogodzona gdy o tym myślę. Nie walczyłabym i nie byłabym zdołowana. Jest to coś na co nie mam żadnego wpływu a sprawami , na które nie mam wpływu nie przejmuję się. Nie ma we mnie jakiejś ogromnej woli życia, więc nie walczyłabym o życie za wszelką cenę. Tutaj akurat prawie każdy czuje inaczej. Ja czuję właśnie tak.
1 polubienie
Bo ja wiem? Pewnie połowę życia już przeżyłem. Jak by mi przyszło umierać teraz, to bym jednak wolał jeszcze trochę pożyć. Ale pewnie w końcu przyjdzie czas, w którym na myśl o śmierci powiem - a dobra, co mi tam, wiele nie tracę, przynajmniej będę to już miał z głowy…
1 polubienie
A co bys chcial czuc?
Jeszcze nie wiem, bo nigdy nie umarłem 
ale parę razy było blisko.
2 polubienia
Stara się do niej nie podchodzić. 
2 polubienia
Ja tylko jeden raz prawdziwie otarłam się o śmierć (całe życie przed oczami i lekkie zdziwienie, że to już) i żadnego żalu ani chęci chęci ucieczki przed tym nie czułam. Pamiętam to uczucie do tej pory. Może dlatego z taką pewnością mogę stwierdzić, że jestem pogodzona.
1 polubienie
Na pewno nie jestem pogodzona, to nie ten etap. Po prostu przyjmuje do wiadomosci ze mnie to czeka i nie mysle, bo poco?
1 polubienie
Póki co, pogodzony, ale gdy przyjdzie, to pojęcia nie mam, jak reagować będę.
1 polubienie
Czekam, czasem nawet bardzo, czuję zmęczenie życiem.
Ja mam podejście stoickie:
Pożyjemy - zobaczymy
2 polubienia
Ambiwalentne. Jestem już na takim etapie życia, że zaczynam przygotowania do "powitania" jej.
1 polubienie
Obojętne i jestem z tym pogodzona.
Już kiedyś otarłam się o śmierć, wtedy nie czułam nic i było mi wszystko jedno.
4 polubienia
Kiedyś bardzo się bałam, ale teraz chcę wierzyć, że to przejście następnego etapu “życia”, być może bez obecnej świadomości…
Natomiast śmierć najbliższych po prostu mnie przeraża !!
2 polubienia
U mnie podejście do kostuchy jest takie, jak u Jakuba Wędrowycza. A panzerfausta w szafie mam, niech więc przyłazi, a kości swoje tydzień po okolicy zbierać będzie.
2 polubienia