A z kim jest Ci zupełnie nie po drodze?
“Kiedy byłem dzieckiem, wiedziałem, że składam się ze szczątków i ułamków innych. Że ciałem nie należę do żadnego ludu. Co to znaczyło? Może tyle, że w nikim nie mogłem się rozpoznać. Że nigdy nie będzie mi dane z przekonaniem powiedzieć ‘my’?”
~Bronisław Świderski
Nie wiem czy dobrze zrozumiałam pytanie ale jeśli tak, to utożsamiam się z różnymi grupami osób.
1.osoby pracujące w moim zawodzie
2. ludzie w porównywalnym wieku i o podobnych doświadczeniach
3. wszystkie kobiety i dziewczyny
W zależności od sytuacji jestem kimś “z grupy” i ta przynależność i utożsamianie się ze wszystkimi z tej grupy zależy od sytuacji w jakiej aktualnie jestem.
Dobrze zrozumiałaś…
Nie będę komentować, bo to tylko pytanie poglądowe, nie ma co ani oceniać, ani chwalić, ani ganić 
Ja mam podobnie jak @joko, dodam jeszcze osoby o podobnych poglądach, ci którzy smieja sie z tych samych dowcipów, lubia podobna muzyke, mają podobne zainteresowania (np. żeglarstwo, lotnictwo, rozrywki umysłowe)
Z nikim, jestem bardzo kontaktową osobą, ale (chyba) pozostawałam wolnym strzelcem. Nie pytaj kim jest Niki 
Jestem życiowym indywidualistą, zdecydowanie. Ale, o dziwo, z łatwością potrafię znaleźć w zespole, jeżeli ma on sensowny dla mnie cel.I wtedy utożsamiam się z ludźmi tego zespołu, tak długo, jak on trwa. Przystosowuję się i umiem stanowić jego część. Gdy to się kończy wracam do swego indywidualizmu i nie utożsamiam się z nikim.
No właśnie ja sobie uświadomiłam już kiedyś tam, że też z Nikim. Ale może dość mam tego Nikiego i nawet chciałabym z Kimś. Tylko nie ma Kimsia, a Ktokolwiek nie wchodzi w grę.
Abstrahując od tematu, to podoba mi się, rozegranie słowne w Twoim komentarzu. Lubię takie gry.
Nie utożsamiam się z nikim. W wielu grupach czuję się dobrze, ale nie utożsamiam się z całą grupą.
Z racji zawodu należę do pewnej grupy, ale z jednymi jest mi po drodze, z innymi zupełnie nie. Są tacy którym do pięt nie dorastam i tacy którzy psują renomę tej grupy.
Z a kim mi nie do drodze? Z arogantem, snobem, chamem.
Czasem lubię pobawić się, nawet gdy nie jest to poprawne.
Często wyjeżdżam w Tatery, na przykład. Kumaci rozumieją, niekumaci mówią mi: “mówi się w Tatry” 
Och też uwielbiam takie prowokacje! Po reakcji od razu wiem z kim mam do czynienia
Zakładaj skutery, bieżaj w Tatery
by tam odwalać niezłe numery… 
Bo z Ciebie kawał niezłej cholery!!!
Dokładnie. Niektórzy wszystko traktują z ogromną powagą.
Tzn aż tak często nie wyjeżdżam w Tatery, ale gdy opowiadam coś o nich, czy rzeczywiście wyjeżdżam, to czesto używam takiej żartobliwej formy. Nie każdy to wyczuwa.
@anon44086484 , Im jestem starsza, tym bardziej kocham Nikiego
Odpowiednikiem Twoich Taterów jest moja kordła. Jeśli ktoś mnie poprawia zamiast uśmiechnąć się pod nosem to od razu wiem, że z poczuciem humoru to u niego tak nie do końca fajnie.
U mnie testem m.in. jest dżemor !
Ja niby też, ale zwyczajnie nie ma innych opcji.
Chyba każdy z nas jest w jakimś tam stopniu indywidualistą.
Ja najlepiej się czuję wśród osób, jak to się zwało mawiać “nadających na podobnych falach”. No i właśnie, tak jak @Bingola wspomniał - podobne poczucie humoru podobna wrażliwość, zainteresowania (a jeśli nie, to chociażby małe zainteresowanie moimi), morale i wiele innych.
A nie po drodze mi z ludźmi zanadto przewrażliwionymi, tzn. chodzi mi o taką swoistą podejrzliwość na zasadzie “na pewno to przytyk z jej strony”, lub inne takie… Poza tym tupeciarzy nie lubię, obłudników z dwiema twarzami, takimi, którzy nie znają co to “proszę”, “dziękuję”, “przepraszam” - czyli generalnie bez kręgosłupa, no i tzw. “nie wyczuwalskich”… No i skromność ponad wszystko!
Przepadam za to wprost za gadułami, ale jeśli taka gaduła tylko paple a nie potrafi słuchać, to już klops, pachnie mi to jakimś narcyzmem. No i można słuchać, owszem, ale jeśli się jedynie “słyszy”, a nie “słucha”, to mnie to trochę zawodzi…